تأثیر کود‌های زیستی نیتروژنی بر عملکرد و اجزای عملکرد دو رقم گندم (چمران و شیرودی)

آزمایشی مزرعه­ای به­منظور بررسی تأثیر چند نوع کود زیستی نیتروژنی بر عملکرد و اجزای عملکرد دو رقم گندم چمران و شیرودی به‌صورت کرت­های خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار در شهرستان داراب اجرا گردید. ارقام گندم (چمران و شیرودی) به‌عنوان کرت­های اصلی و کودهای زیستی (نیتراژین عمومی + 60% نیتروژن خالص از منبع اوره (A1) – نیتراژین ویژه غلات + 60% نیتروژن خالص از منبع اوره (A2) – نیتروکارا + 60% نیتروژن خالص از منبع اوره (A3)– نیتروکسین + 60% نیتروژن خالص از منبع اوره (A4)– نیتروجی (ازتوباکتر) + 60% نیتروژن خالص از منبع اوره (A5) – بیوفارم نیتروژنی + 60% نیتروژن خالص از منبع اوره (A6) – مصرف 100% نیتروژن خالص از منبع اوره (A7) – توصیه کودی  بر اساس آزمون خاک بدون مصرف نیتروژن (A8)) به عنوان کرت­های فرعی در نظر گرفته شد. شاخص­های اندازه‌گیری شده شامل ارتفاع بوته، تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه و عملکرد در واحد سطح بودند. نتایج نشان داد که از لحاظ عملکرد اختلاف معنی‌داری بین ارقام گندم (P ≤0.05)  و کودها (P ≤0.01) وجود دارد. تیمار A4، بیشترین مقادیر را در شاخص­های اندازه­گیری شده به­خود اختصاص داد. تیمار­های A6 ,A3 ,A1 ,A2و A5 به ترتیب در مرحله بعد قرار گرفتند. تیمار A7 که منحصراٌ کود شیمیایی اوره بود در جایگاه بعدی قرار گرفت. بطور کلی کودهای زیستی استفاده شده در این تحقیق حاوی باکتری­های تثبیت‌کننده نیتروژن از جنس ازتوباکتر و آزوسپیریلوم، در صورت همراهی با کود شیمیایی نیتروژنی اوره می­تواند جایگزین مناسب و مطمئنی برای تأمین بخشی از کودهای شیمیایی مصرفی نیتروژنه باشند.